Xa se pode visualizar en Climántica TV o vídeo da conferencia de Ignacio Pozo no I Congreso Climántica sobre Respostas Educativas ao Cambio Climático. O profesor da Facultade de Psicoloxía da Universidade Autónoma de Madrid abordou o tema da transversalidade na educación do século XXI.
O ponente sinalou para comezar seu discurso que cando nos plantexamos as solucións ao cambio climático, ademais das evidentes relacionadas coas tecnoloxías, economicas, sociais e políticas tamén temos que ter en conta os cambios na psicoloxía das persoas. Lograr os cambios psicolóxicos necesarios para formar cidadáns conscientes das dimensións do problema do cambio climático co coñecemento relevante e necesario para seren capaces de tomar decisións congruentes cos problemas ambientais dos que tratamos, é realmente difícil. Para o conferenciante o problema do cambio climático é complexo xa que algúns dos cambios que temos que lograr é que coñecemento e acción sexan congruentes. Sabemos que un rasgo cognitivo das persoas é que somos pouco congruentes: sabemos moitas cousas que non facemos, e facemos moitas cousas contrarias ao que sabemos.
Un dos camiños para cambiar as condutas é mediante a presión social, un sistema de premios e penalizacións, pero isto só produce cambios a curto prazo. En canto desaparece esa presión social os cambios acadados dilúense. Se non conseguimos que o coñecemento adquirido polos alumnos, provoque un cambio nas súas accións, no xeito de comportarse, non estaremos logrando os obxectivos que pretendemos acadar. Existe pois o grande reto de como facer coherente unha educación esencialmente adicada a adquirir coñecemento con una educación que xenere prácticas sociales. Existe unha paradoxa pois precisamos unha educación transversal pero por outro lado a educación ten que estar anclada necesariamente no coñecemento disciplinar. En opinión de Ignacio Pozo unha educación dirixida a formar persoas, é unha educación dirigida non a trasmitir coñecementos das materias, senón a convertir esos coñecementos no medio para lograr cambios nos alumnos. Debemos entender que a relación entre competencias e contidos non é de oposición senon que debe ser de apoio necesario. Non ten ningún sentido ensinar contidos como un fin en si mesmo. O fin é usar ese coñecemento para afrontar problemas, situacións, preguntas...
Como conclusión final, Ignacio Pozo propón que o único abordaxe ao aprendizaxe é partir do local, do cercano e inmediato, físico ou mental, e reconstruilo a través dun coñecemento máis global, e voltar ao cercano. Se non conseguimos que o coñecemento que están adquirindo os alumnos no ámbito da educación ambiental, teña unha conexión directa coa súa vida cotiá, dificilmente conseguiremos as metas que pretendemos.
O ponente sinalou para comezar seu discurso que cando nos plantexamos as solucións ao cambio climático, ademais das evidentes relacionadas coas tecnoloxías, economicas, sociais e políticas tamén temos que ter en conta os cambios na psicoloxía das persoas. Lograr os cambios psicolóxicos necesarios para formar cidadáns conscientes das dimensións do problema do cambio climático co coñecemento relevante e necesario para seren capaces de tomar decisións congruentes cos problemas ambientais dos que tratamos, é realmente difícil. Para o conferenciante o problema do cambio climático é complexo xa que algúns dos cambios que temos que lograr é que coñecemento e acción sexan congruentes. Sabemos que un rasgo cognitivo das persoas é que somos pouco congruentes: sabemos moitas cousas que non facemos, e facemos moitas cousas contrarias ao que sabemos.
Un dos camiños para cambiar as condutas é mediante a presión social, un sistema de premios e penalizacións, pero isto só produce cambios a curto prazo. En canto desaparece esa presión social os cambios acadados dilúense. Se non conseguimos que o coñecemento adquirido polos alumnos, provoque un cambio nas súas accións, no xeito de comportarse, non estaremos logrando os obxectivos que pretendemos acadar. Existe pois o grande reto de como facer coherente unha educación esencialmente adicada a adquirir coñecemento con una educación que xenere prácticas sociales. Existe unha paradoxa pois precisamos unha educación transversal pero por outro lado a educación ten que estar anclada necesariamente no coñecemento disciplinar. En opinión de Ignacio Pozo unha educación dirixida a formar persoas, é unha educación dirigida non a trasmitir coñecementos das materias, senón a convertir esos coñecementos no medio para lograr cambios nos alumnos. Debemos entender que a relación entre competencias e contidos non é de oposición senon que debe ser de apoio necesario. Non ten ningún sentido ensinar contidos como un fin en si mesmo. O fin é usar ese coñecemento para afrontar problemas, situacións, preguntas...
Como conclusión final, Ignacio Pozo propón que o único abordaxe ao aprendizaxe é partir do local, do cercano e inmediato, físico ou mental, e reconstruilo a través dun coñecemento máis global, e voltar ao cercano. Se non conseguimos que o coñecemento que están adquirindo os alumnos no ámbito da educación ambiental, teña unha conexión directa coa súa vida cotiá, dificilmente conseguiremos as metas que pretendemos.
