Xa se pode ver en Climántica TV o vídeo da conferencia de Manuel Campo Vidal. A conferencia de inauguración do I Congreso Climántica sobre Respostas Educativas ao Cambio Climático correu a cargo do director das Ciencias e as Artes de Televisión quen iniciou a súa disertación chamando a atención sobre a asignatura pendente deste país, a comunicación. Nas súas palabras existe un déficit importante no xeito de expresarnos neste país a diferencia de outros estados, e isto o podemos comprobar escoitando nos medios a cidadáns, políticos, profesores, de países diferentes. Neste eido, idiomas, emprendimiento y comunicación son as grandes carencias da nosa sociedade. Quen non comunica ben, non ten a mesma capacidade de liderazgo que outro que é un bo comunicador. Aquí temos formado receptores pero non emisores. Nas escolas das catro habilidades básicas (ler, escribir, falar e escoitar) só nos están a ensinar as duas primeiras, e sobre todo non sabemos escoitar.
A comunicación do cambio climático é importante pero dende logo non é unha tarea sinxela. Destacou a importancia das redes sociales, os móbiles, etc. como medios emerxentes e que poden chegar a ser medios de comunicación de masas. O cambio climático xa está nos medios de comunicación ademais de xeito transversal, e dicir, hai medios onde xa existen espazos especializados. Tamén nas axendas políticas, o cal queda corroborado polos datos de participación e seguimento dos últimos cumios sobre o problema. Esta situación mudou debido a que en 2007 presentouse o Cuarto Informe do IPCC e a aparición do documental de Al Gore, “Unha Verdade Incómoda”. A pesar do seguimento na prensa do cambio climático a batalla que está por gañar é a da credibilidade. Esta batalla gáñase coa honestidade profesional, contrastrando as informacións, evitando excesos, escoitando á cidadanía e sobre todo investigando asuntos cercanos para facer ver que os problemas globais teñen repercusións locais.
Manuel Campo Vidal suxire que unha boa práctica para comunicar é contar e escoitar historias cercanas en relación ao cambio climático co cal se podería xerar un caudal de riqueza descriptiva, de sensacións e emocións que dificilmente poderiamos atopar nos libros de texto, escritos sobre o tema. Cita textualmente ao xornalista da Axencia EFE, Arturo Larena, galardoado co Premio Nacional de Periodismo Ambiental no 2005: “contemos historias con noticias, reportaxes, crónicas, con vídeo, con fotografías, ou con soporte multimedia... Recordar que o poder contar estas historias tamén ten un coste ambiental, non vou a detallar todos os impactos, simplemente apuntarei un deles, cada xornalista ou integrante da delegación española que viaxe dende Madrid á Conferencia de Copenhague, a unha distancia de 2058 km, en clase turista, vai a xerar 363,31 kg de CO2”. Isto pode ser un punto de partida para que pequenas historias nos leven á reflexión e posterior debate. Entrenando aos alumnos a falar e escoitar ben en público conseguirase dun xeito natural, que moitas persoas estean en disposición de contar de forma concienciada os problemas ambientais que temos.
O xornalista finalizou a súa intervención con verbas de felicitacións e corroborando as palabras do Conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas, Agustín Hernández, sobre o interés amosado en outras comunidades autónomas no proxecto Climántica.
A comunicación do cambio climático é importante pero dende logo non é unha tarea sinxela. Destacou a importancia das redes sociales, os móbiles, etc. como medios emerxentes e que poden chegar a ser medios de comunicación de masas. O cambio climático xa está nos medios de comunicación ademais de xeito transversal, e dicir, hai medios onde xa existen espazos especializados. Tamén nas axendas políticas, o cal queda corroborado polos datos de participación e seguimento dos últimos cumios sobre o problema. Esta situación mudou debido a que en 2007 presentouse o Cuarto Informe do IPCC e a aparición do documental de Al Gore, “Unha Verdade Incómoda”. A pesar do seguimento na prensa do cambio climático a batalla que está por gañar é a da credibilidade. Esta batalla gáñase coa honestidade profesional, contrastrando as informacións, evitando excesos, escoitando á cidadanía e sobre todo investigando asuntos cercanos para facer ver que os problemas globais teñen repercusións locais.
Manuel Campo Vidal suxire que unha boa práctica para comunicar é contar e escoitar historias cercanas en relación ao cambio climático co cal se podería xerar un caudal de riqueza descriptiva, de sensacións e emocións que dificilmente poderiamos atopar nos libros de texto, escritos sobre o tema. Cita textualmente ao xornalista da Axencia EFE, Arturo Larena, galardoado co Premio Nacional de Periodismo Ambiental no 2005: “contemos historias con noticias, reportaxes, crónicas, con vídeo, con fotografías, ou con soporte multimedia... Recordar que o poder contar estas historias tamén ten un coste ambiental, non vou a detallar todos os impactos, simplemente apuntarei un deles, cada xornalista ou integrante da delegación española que viaxe dende Madrid á Conferencia de Copenhague, a unha distancia de 2058 km, en clase turista, vai a xerar 363,31 kg de CO2”. Isto pode ser un punto de partida para que pequenas historias nos leven á reflexión e posterior debate. Entrenando aos alumnos a falar e escoitar ben en público conseguirase dun xeito natural, que moitas persoas estean en disposición de contar de forma concienciada os problemas ambientais que temos.
O xornalista finalizou a súa intervención con verbas de felicitacións e corroborando as palabras do Conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas, Agustín Hernández, sobre o interés amosado en outras comunidades autónomas no proxecto Climántica.
