Está dispoñible en Climántica TV un documental resumo da conferencia que
Ignacio de Loyola Hierro desenvolveu nas xornadas correspondentes á
Unidade 2 de Climántica, “Se quentamos queimamos”. Este profesor
coordina a cátedra de Desenvolvemento Sostible da Universidade de
Comillas e tamén imparte clases na Universidade Complutense de Madrid.
Entre as dimensións non universitarias relacionadas coa conferencia,
destaca as súas responsabilidades na Elaboración do Informe Anual do
Observatorio da Sustentabilidade e do Informe da Situación Enerxética
de España no marco do cambio climático do Ministerio de Medio Ambiente,
Agricultura y Medio Marino, tema central da súa conferencia. Disponse
da presentación no subapartado materiais de cursos do apartado de Biblioteca.
Empezou
relacionando a enerxía co nivel de
desenvolvemento, sinalando que aínda non estando a enerxía nos
obxectivos para o milenio da ONU, este organismo recoñece que para que
este desenvolvemento se produza é necesario un certo nivel
enerxético.
Sen embargo insistiu en que
isto non pode ser un argumento para xustificar o sobre consumo actual,
que é o que nos levou a que o consumo enerxético de orixe fósil nos
últimos 200 anos nos puxera ao borde do
esgotamento. Indicou tamén que este tipo de combustibles
supoñen máis do 80% do consumo enerxético actual.
Destacou ademais que 1/3 da humanidade non dispón de este tipo de
enerxía e ten que recorrer a queimar
leña.
En relación a este abuso da enerxía
dos combustibles fósiles augurou unha duración do orde de 40 anos para
o petróleo, de 61 anos para o gas natural e duns 204 anos para o carbón, tendo presente a tecnoloxía que
hoxe coñecemos. Pero aquí puxo o acento tamén nos cambios que están
experimentando no consumo as economías emerxentes, destacando países
como China que en 1983 tiña un consumo do orde
do 6% e na actualidade xa supera o
20%.
Explicou que estes elevados niveis de
consumo de combustible fósiles son a causa de que pasáramos dun nivel
de CO2 na atmosfera de 280 ppm antes de 1800 ata os actuais niveis
comprendidos entre 380-400 ppm, sobre os que o IPCC establece unha
correlación directa entre aumento de emisións e aumento de temperatura.
Expuso que nos próximos 100 anos, de seguir a situación actual se
manteña, o IPCC prevé que se dupliquen estes niveis e iso implicará do
orde de 3ºC de aumento de temperatura global que no caso de España,
pode supoñer o aumento duns 7º
C.
Situado así o escenario do cambio
climático, abordou a situación de superación do limite de crecemento
que temos establecido segundo o Protocolo de Kioto, que nos permite un
crecemento anual de emisións no período 2008-20012 non superior ao 15%,
cando temos superado o 50%, con tendencia progresiva en ascenso desde
que asinamos o Protocolo, con unha única diminución ata o de agora no ano 2006, pero
que atribuíu a unha serie de condicións atípicas favorecedoras da
diminución do consumo e que coincidiron ao longo do ano: verán non moi
cálido, inverno non frío e moita pluviosidade anual. Sinalou tamén que
temos que ser moito máis ambiciosos no novo protocolo, pasando da
redución do 5% actual global posta como obxectivo a unha redución de
máis do 80%.
Tamén indicou a situación atípica de
España con unha tendencia a aumentar a intensidade enerxética (consumo
de enerxía/PIB) cando os países da Unión Europea están diminuíndo esa intensidade enerxética. Dixo
que isto significaba que a nosa economía se sustentaba máis no formigón
e estaba a potenciar o aumento por emisións difusas na mobilidade,
cando noutros países do noso entorno estaban a potenciar outras
modalidades de mobilidade. Destacou tamén o papel do abuso da
electricidade, que segundo expresou vese favorecida polo baixo custo, o
que xustificou co dato de que unha familia de 4 membros está a pagar
unha media de 1,3 €/día no recibo
eléctrico.
Esta situación
relacionouna tamén coa nosa dependencia enerxética exterior,
presentando a situación aínda máis preocupante, pois indicou que esta
estaba recoñecida oficialmente nun 80% pero indicou que o dato non era
real, dado que se consideraba que non tíñamos dependencia da enerxía
nuclear, porque se partía do suposto de que as nosas centrais nucleares nos abastecen,
pero sen embargo dixo que todo o uranio o estábamos importando de Francia,
porque temos o noso esgotado. Segundo esta argumentación concluíu que a
dependencia real é do 90%.
A pesares de concluír
desta forma a situación non sostible do uso da enerxía, rematou a súa
intervención facendo un chamamento ao optimismo por canto que preveu
unha ampla capacidade de resposta sobre campos como
o aforro e a eficiencia enerxética, a
extensión do uso de renovables, a captura e almacenamento do
CO2, a educación enerxética, o control de prezos, a posibilidade de
elixir vales de consumo para determinados usos, as posibilidades do
hidróxeno como vector que ocupe o lugar dos
carburantes derivados do petróleo, etc.
Ignacio de Loyola Hierro desenvolveu nas xornadas correspondentes á
Unidade 2 de Climántica, “Se quentamos queimamos”. Este profesor
coordina a cátedra de Desenvolvemento Sostible da Universidade de
Comillas e tamén imparte clases na Universidade Complutense de Madrid.
Entre as dimensións non universitarias relacionadas coa conferencia,
destaca as súas responsabilidades na Elaboración do Informe Anual do
Observatorio da Sustentabilidade e do Informe da Situación Enerxética
de España no marco do cambio climático do Ministerio de Medio Ambiente,
Agricultura y Medio Marino, tema central da súa conferencia. Disponse
da presentación no subapartado materiais de cursos do apartado de Biblioteca.
Empezou
relacionando a enerxía co nivel de
desenvolvemento, sinalando que aínda non estando a enerxía nos
obxectivos para o milenio da ONU, este organismo recoñece que para que
este desenvolvemento se produza é necesario un certo nivel
enerxético.
Sen embargo insistiu en que
isto non pode ser un argumento para xustificar o sobre consumo actual,
que é o que nos levou a que o consumo enerxético de orixe fósil nos
últimos 200 anos nos puxera ao borde do
esgotamento. Indicou tamén que este tipo de combustibles
supoñen máis do 80% do consumo enerxético actual.
Destacou ademais que 1/3 da humanidade non dispón de este tipo de
enerxía e ten que recorrer a queimar
leña.
En relación a este abuso da enerxía
dos combustibles fósiles augurou unha duración do orde de 40 anos para
o petróleo, de 61 anos para o gas natural e duns 204 anos para o carbón, tendo presente a tecnoloxía que
hoxe coñecemos. Pero aquí puxo o acento tamén nos cambios que están
experimentando no consumo as economías emerxentes, destacando países
como China que en 1983 tiña un consumo do orde
do 6% e na actualidade xa supera o
20%.
Explicou que estes elevados niveis de
consumo de combustible fósiles son a causa de que pasáramos dun nivel
de CO2 na atmosfera de 280 ppm antes de 1800 ata os actuais niveis
comprendidos entre 380-400 ppm, sobre os que o IPCC establece unha
correlación directa entre aumento de emisións e aumento de temperatura.
Expuso que nos próximos 100 anos, de seguir a situación actual se
manteña, o IPCC prevé que se dupliquen estes niveis e iso implicará do
orde de 3ºC de aumento de temperatura global que no caso de España,
pode supoñer o aumento duns 7º
C.
Situado así o escenario do cambio
climático, abordou a situación de superación do limite de crecemento
que temos establecido segundo o Protocolo de Kioto, que nos permite un
crecemento anual de emisións no período 2008-20012 non superior ao 15%,
cando temos superado o 50%, con tendencia progresiva en ascenso desde
que asinamos o Protocolo, con unha única diminución ata o de agora no ano 2006, pero
que atribuíu a unha serie de condicións atípicas favorecedoras da
diminución do consumo e que coincidiron ao longo do ano: verán non moi
cálido, inverno non frío e moita pluviosidade anual. Sinalou tamén que
temos que ser moito máis ambiciosos no novo protocolo, pasando da
redución do 5% actual global posta como obxectivo a unha redución de
máis do 80%.
Tamén indicou a situación atípica de
España con unha tendencia a aumentar a intensidade enerxética (consumo
de enerxía/PIB) cando os países da Unión Europea están diminuíndo esa intensidade enerxética. Dixo
que isto significaba que a nosa economía se sustentaba máis no formigón
e estaba a potenciar o aumento por emisións difusas na mobilidade,
cando noutros países do noso entorno estaban a potenciar outras
modalidades de mobilidade. Destacou tamén o papel do abuso da
electricidade, que segundo expresou vese favorecida polo baixo custo, o
que xustificou co dato de que unha familia de 4 membros está a pagar
unha media de 1,3 €/día no recibo
eléctrico.
Esta situación
relacionouna tamén coa nosa dependencia enerxética exterior,
presentando a situación aínda máis preocupante, pois indicou que esta
estaba recoñecida oficialmente nun 80% pero indicou que o dato non era
real, dado que se consideraba que non tíñamos dependencia da enerxía
nuclear, porque se partía do suposto de que as nosas centrais nucleares nos abastecen,
pero sen embargo dixo que todo o uranio o estábamos importando de Francia,
porque temos o noso esgotado. Segundo esta argumentación concluíu que a
dependencia real é do 90%.
A pesares de concluír
desta forma a situación non sostible do uso da enerxía, rematou a súa
intervención facendo un chamamento ao optimismo por canto que preveu
unha ampla capacidade de resposta sobre campos como
o aforro e a eficiencia enerxética, a
extensión do uso de renovables, a captura e almacenamento do
CO2, a educación enerxética, o control de prezos, a posibilidade de
elixir vales de consumo para determinados usos, as posibilidades do
hidróxeno como vector que ocupe o lugar dos
carburantes derivados do petróleo, etc.
