Pode verse en Climántica TV un documental resumo da conferencia que
impartiu o 14 de marzo nas xornadas correspondentes á unidade 2 de Climántica, o profesor de
Enxeñería industrial da Universidade de Vigo e director da Axencia
Enerxética de Vigo, Bernardo Parajó. A súa presentación está no apartado
de Biblioteca.
O profesor
Parajó introduciu o tema apoiándose nos conceptos de ruta enerxética,
enerxía primaria e final, facendo fincapé en que cada proceso de
transformación pérdese máis dun tercio. Tamén situou a
problemática enerxética sobre a inestabilidade socio política que supón
que uns países teñan a enerxía primaria e outros a enerxía final.
Desde
este enfoque abordou a situación enerxética actual, indicando que as
enerxías finais máis utilizables son a electricidade e os combustibles fósiles
derivados do petróleo. Sobre o
comportamento do consumo da industria, apostou por un
estancamento nos niveis de consumo, como consecuencia do control de
emisións e regulacións de eficiencia e aforro derivadas da xestión
económica racional. Pero preveu un aumento debido ao transporte e un aumento aínda máis grande
nos sectores doméstico e terciaria, sobre os que
argumentou que non cabe o control económico racional e solo se pode
solucionar con educación ambiental.
Nesta
extrapolación da situación enerxética actual cara o futuro, referiuse
tamén á superación dos niveis de consumo de petróleo aos niveis de
extracción desde nos anos oitenta do século pasado, e comentou a
preocupación que existe porque non dispoñamos de petróleo sobre o ano
2020. Sobre o gas natural fixo previsións semellantes. As
previsións máis optimistas sobre a duración do recurso fósil foron para
o carbón, pero catalogouno como o máis contaminante. Segundo esta visión de
limitación e tendo en conta de que estes combustibles fósiles son os
responsables de máis do 80% do actual cambio climático, concluíu a
necesidade de recorrer a outras fontes de
enerxía.
Respecto da opción de potenciar a enerxía nuclear fixo reflexións moi
interesantes sobre os ciclos de vida, partindo do dato de que o período
de vida útil dos reactores é de 40 anos, polo que concluíu
que os actuais xa estaban amortizados. A continuación aportou o dato de
que temos reservas de uranio para uns 20 anos, polo que os novos
reactores funcionarían durante a metade da súa vida útil. Outro dato
que presentou como limitación desta enerxía para facer fronte ao cambio
climático é que a necesidade de novas centrais para substituír as
térmicas é de 14 centrais nucleares por ano, cando o crecemento que
estamos a vivir é de 3 novas por ano, cos problemas ambientais de residuos que xa teñen asociadas. Sobre a
alternativa do Plutonio, con máis vida media e posibilidade de obtelo
desde o uranio usado, sinalou os problemas de explosións como a de
Chernóbil.
Sobre esta
panorámica decantouse polas renovables, como opción máis sensata para
facer fronte á cambio climático, pero fixo constar que na actualidade
carecemos de desenvolvemento tecnolóxico suficiente, polo que demandou
máis I+D+i para desenvolvelo. Destacou sobre todo como de máis
potencial a fotovoltaica, solar térmica e eólica, mentres que a hidráulica a pesares de estar máis madura a
nivel tecnolóxico, ten moi limitado o avance no contexto de cambio
climático. Tamén augurou un futuro pouco prometedor para os biocombustibles, tanto a nivel de biodiésel (de especies
oleaxinosas) como de biotenal (de cereais). Por último preveu un
crecemento para a xeotérmica e para a maremotriz aínda que moito
menor.
No marco desta liña discursiva, entrou de
pleno na última parte nuclear da súa conferencia: o futuro do hidróxeno. Empezou destacando o elevado
aproveitamento que pode ter a obtención de electricidade desde o
hidróxeno, xa que pode permitir acadar rendementos entre o 50% e o 70%.
Tamén indicou que había que ter presente que o hidróxeno é un vector,
non unha fonte de enerxía, polo que o seu papel clave na sociedade do
cambio climático, estará en ocupar o papel dos derivados do petróleo,
converténdose así no combustible con máis previsións de futuro para
substituír aos derivados do petróleo no transporte. Dixo que esta
substitución pode facelo de dúas formas, en motores de combustión
interna ou en pilas de combustible nas que a rección co
osíxeno deixa por residuo vapor de auga. Pero tamén fixo a observación
que para obtelo require de electricidade e se esta procede de
combustibles fósiles ou de enerxía nuclear, non será a enerxía limpa
que ambicionamos. Por iso se decantou por obtelo a partires de enerxía
fotovoltaica ou eólica, advertindo que de momento obtela así de pozo a
depósito é moi custoso. Sen embargo preveu que nun prazo de 15 ou 20
anos podería ser unha realidade que ocupara o oco dos actuais
combustibles derivados do petróleo, e en base a este dato xustificou o
feito de que todos os fabricantes de coches tiveran xa prototipos de
hidróxeno.
En definitiva, unha conferencia maxistral
dun experto en enerxía que nos centrou moi ben a relación da enerxía co
cambio climático, situando sobre el o futuro do hidróxeno na liña de
análise da enerxía primaria á final.
impartiu o 14 de marzo nas xornadas correspondentes á unidade 2 de Climántica, o profesor de
Enxeñería industrial da Universidade de Vigo e director da Axencia
Enerxética de Vigo, Bernardo Parajó. A súa presentación está no apartado
de Biblioteca.
O profesor
Parajó introduciu o tema apoiándose nos conceptos de ruta enerxética,
enerxía primaria e final, facendo fincapé en que cada proceso de
transformación pérdese máis dun tercio. Tamén situou a
problemática enerxética sobre a inestabilidade socio política que supón
que uns países teñan a enerxía primaria e outros a enerxía final.
Desde
este enfoque abordou a situación enerxética actual, indicando que as
enerxías finais máis utilizables son a electricidade e os combustibles fósiles
derivados do petróleo. Sobre o
comportamento do consumo da industria, apostou por un
estancamento nos niveis de consumo, como consecuencia do control de
emisións e regulacións de eficiencia e aforro derivadas da xestión
económica racional. Pero preveu un aumento debido ao transporte e un aumento aínda máis grande
nos sectores doméstico e terciaria, sobre os que
argumentou que non cabe o control económico racional e solo se pode
solucionar con educación ambiental.
Nesta
extrapolación da situación enerxética actual cara o futuro, referiuse
tamén á superación dos niveis de consumo de petróleo aos niveis de
extracción desde nos anos oitenta do século pasado, e comentou a
preocupación que existe porque non dispoñamos de petróleo sobre o ano
2020. Sobre o gas natural fixo previsións semellantes. As
previsións máis optimistas sobre a duración do recurso fósil foron para
o carbón, pero catalogouno como o máis contaminante. Segundo esta visión de
limitación e tendo en conta de que estes combustibles fósiles son os
responsables de máis do 80% do actual cambio climático, concluíu a
necesidade de recorrer a outras fontes de
enerxía.
Respecto da opción de potenciar a enerxía nuclear fixo reflexións moi
interesantes sobre os ciclos de vida, partindo do dato de que o período
de vida útil dos reactores é de 40 anos, polo que concluíu
que os actuais xa estaban amortizados. A continuación aportou o dato de
que temos reservas de uranio para uns 20 anos, polo que os novos
reactores funcionarían durante a metade da súa vida útil. Outro dato
que presentou como limitación desta enerxía para facer fronte ao cambio
climático é que a necesidade de novas centrais para substituír as
térmicas é de 14 centrais nucleares por ano, cando o crecemento que
estamos a vivir é de 3 novas por ano, cos problemas ambientais de residuos que xa teñen asociadas. Sobre a
alternativa do Plutonio, con máis vida media e posibilidade de obtelo
desde o uranio usado, sinalou os problemas de explosións como a de
Chernóbil.
Sobre esta
panorámica decantouse polas renovables, como opción máis sensata para
facer fronte á cambio climático, pero fixo constar que na actualidade
carecemos de desenvolvemento tecnolóxico suficiente, polo que demandou
máis I+D+i para desenvolvelo. Destacou sobre todo como de máis
potencial a fotovoltaica, solar térmica e eólica, mentres que a hidráulica a pesares de estar máis madura a
nivel tecnolóxico, ten moi limitado o avance no contexto de cambio
climático. Tamén augurou un futuro pouco prometedor para os biocombustibles, tanto a nivel de biodiésel (de especies
oleaxinosas) como de biotenal (de cereais). Por último preveu un
crecemento para a xeotérmica e para a maremotriz aínda que moito
menor.
No marco desta liña discursiva, entrou de
pleno na última parte nuclear da súa conferencia: o futuro do hidróxeno. Empezou destacando o elevado
aproveitamento que pode ter a obtención de electricidade desde o
hidróxeno, xa que pode permitir acadar rendementos entre o 50% e o 70%.
Tamén indicou que había que ter presente que o hidróxeno é un vector,
non unha fonte de enerxía, polo que o seu papel clave na sociedade do
cambio climático, estará en ocupar o papel dos derivados do petróleo,
converténdose así no combustible con máis previsións de futuro para
substituír aos derivados do petróleo no transporte. Dixo que esta
substitución pode facelo de dúas formas, en motores de combustión
interna ou en pilas de combustible nas que a rección co
osíxeno deixa por residuo vapor de auga. Pero tamén fixo a observación
que para obtelo require de electricidade e se esta procede de
combustibles fósiles ou de enerxía nuclear, non será a enerxía limpa
que ambicionamos. Por iso se decantou por obtelo a partires de enerxía
fotovoltaica ou eólica, advertindo que de momento obtela así de pozo a
depósito é moi custoso. Sen embargo preveu que nun prazo de 15 ou 20
anos podería ser unha realidade que ocupara o oco dos actuais
combustibles derivados do petróleo, e en base a este dato xustificou o
feito de que todos os fabricantes de coches tiveran xa prototipos de
hidróxeno.
En definitiva, unha conferencia maxistral
dun experto en enerxía que nos centrou moi ben a relación da enerxía co
cambio climático, situando sobre el o futuro do hidróxeno na liña de
análise da enerxía primaria á final.
